Vandaag was het een lekker dagje, eerst knuffelen met Pauline, overwacht visite

Vandaag was het een lekker dagje, eerst knuffelen met Pauline, overwacht visite van Adrie en dat voor de 2e keer deze week. Maandag was ze er ook en toen was het niet zo lekker, maar ook dank zij haar gebed zag ze me nu een stuk beter, En vanmiddag met Anneke een ijsje gegeten in de stad.

Relinde was vanmiddag niet zo lekker en voor het eerst sinds jaren bleef ze een middagje thuis van school. Ze heeft wat gedut, geknutseld en later gespeeld.
’s avonds heeft ze met Anita’s hulp cake gebakken voor morgen, dan viert ze haar kinderfeestje eindelijk.
En we zijn er weer ingetrapt. Een programma van 10:30 tot 21:00 uur. Maar ze zijn dan wel de hele middag in het zwembad. En doordat er weer een andere lieve vriendin bij die meiden blijft hoeft Nico alleen heen en weer te rijden en kan dan de boodschappen voor de rest van de week even doen.
En wat mijn taak hierin zal zijn, delegeren en bemoeien en ergeren als het niet werkt. Maar de voorbereidingen zijn klaar dus het gaat lukken morgen.

Vanavond was Nico even naar een verjaardag van een vriend en na het bakken van die cake keken de kinderen naar een DVD en lagen redelijk op tijd in bed.
Maar ja die pruik he, die zit best goed. Nooit gedacht dat dat zo goed zou zitten. Buiten waait de wind er gewoon door heen. Maar binnen is het soms anders. Vooral wanneer men de oven aanzet en cake gaat bakken. Werd mijn bolletje toch warm van.

Van de week bij de kapper is de rest van mijn haar ook afgeschoren. Wat me toch tegenvalt zijn de lidtekens op mijn hoofd. Ze herinneren me aan andere tijden, ander verdriet. Dat komt weer zo dichtbij. Een periode van veranderingen in mijn hoofd, mijn emoties, mijn gevoelens en mijn leven. Dit heeft meer dan impact op mijn leven gehad dan ik toen dacht.
En nu weer overleven. Het verschil is dat ik toen op zoek was naar God en nu vertrouw op God. Er is een plan voor mijn leven. Alles werkt mede ten goed voor wie geloofd, daar vertrouw ik op. Maar op de hele zin hoor en je moet het ook willen zien. Ik weet dat mijn ongeluk van toen mee werkt aan mijn levensgeluk van nu. En ik kan zeggen dat ik zelfs nu ik ziek ben kan zeggen dat ik een gelukkig mens ben. Ik heb familie, mijn kerkelijke familie en vrienden om me heen. Ik kan op jullie leunen en mag mijn verdriet laten zien, mag zijn wie ik ben. Dat is toch geweldig en daar moet ik dan weer van huilen hoor.

God zegene jullie
Ineke