Er was er een jarig, hoera. Eindelijk was daar Relinde’s kinderfeestje

De grote dag voor Relinde, haar kinderfeestje. Voor haar begon het niet zo lekker, ze zat niet goed in haar vel. Gekletst en gebeden voor de dag, en daarna een beetje begonnen met klaarzetten. Maar ja, dat zou Nico doen en die was nog niet beneden en ik dus op mijn manier aan de slag. Maar toch weer te veel doen dan. En met twee krukken waar je op moet leunen schiet niets op, frustrerend.
Maar toen Nico ingreep liep het goed. Ik op de stoel en mondje dicht. Moeilijk……
En waar bleef de thuiszorg, gisteren vergeten te vertellen dat we een kinderfeestje gingen vieren dus ik echt om tien uur klaar moest zijn. Tot tien voor tien gewacht en toen binnen tien minuten was ik gewassen en aangekleed door Nico, en ja hoor toen was ze er.

Maar het verjaardagsfeestje begon goed, en de dames gingen in Den Bosch zwemmen met hulp van Ingrid.

Ondertussen was mijn knuffelzus er weer en hadden we het ook gezellig. Ze had te kleine kleding van haar kinderen mee genomen en nam gelijk Roels kledingkast even onderhanden. Roels kast was al een poosje een grote ergenis in zijn ogen omdat hij niets meer kon vinden, er te veel in lag, door elkaar enzovoort. Ik weet niet hoe het er nu uit ziet zus maar hij lijkt erg tevreden.

Roel ging lekker spelen en eten bij een vriendje, Pauline weer naar huis, Nico even thuis en later weer die meiden ophalen. Poosje alleen gebleven, lekker zitten bellen.

Eigenlijk ging alles goed, of leek het te gaan. Maar toch ging ik me steeds vreemder voelen. Nico en Ingrid waren druk bezig met patatten en toebehoren klaarmaken en ik voelde me vreselijk. Ik hield me maar heel stilletjes, vroeg één keer hoe het ging maar Nico was zo druk bezig dat het voelde als of ik me vreselijk zat te bemoeien met van alles. Ik ging me steeds raarder voelen, vermoeider, verdrietiger, meer buitengesloten dan zou moeten, een beetje buiten de realiteit. Nog net geen waanideeen, maar wat gebeurd er nu met me? Waar komt dit vandaan. Ook de prednison? Vast. Want dit wat ik denk is niet de werkelijkheid. En dit wil ik vasthouden, moet ik vasthouden. Ik vertrouw op God, mijn houvast.

Nou gelukkig ging het later beter, ook omdat Roel kramp in zijn been had en hem kom masseren en lekker even kletsen. Iets actiefs kleins kon meedoen gaf me weer grip op het nu. Weer wat geleerd, onthouden dus.
De avond fijn met elkaar afgesloten en om tien uur lag ons grut in bed.
Nog opruimen door de grote kerel van mij en we hebben er nog over gesproken wat er nu gebeurde en hopen dat we het in de hand krijgen wat er met mij gebeurd.
Maar wat ook elke avond een goede afsluiting geeft is een telefonisch gesprek en gebed met de oudste van mijn kerk. Deze ondersteuning is voor ons van grote waarde en geeft rust om te gaan slapen en het lot in zijn hand te laten.

Blijf voor ons bidden en aan ons denken

Nico, Ineke, Relinde en Roel