Ha, ik mag weer wat schrijven. Toch raar hoor om een paar dagen niets te melden

Ha, ik mag weer wat schrijven. Toch raar hoor om een paar dagen niets te melden na al die maanden.
Ik ben inmiddels zo gewend om alles gelijk door te beppen aan jullie.
Eigenlijk zijn er volgens mij alleen maar leuke dingen gebeurd. Tenminste dat geloof ik maar anders schiet het me vast wel te binnen.
Ik had laatst zo’n last van mijn heup en dat werd dagelijks erger, vrijdag kon ik met moeite de trap op bij Anneke om daar te douchen. Vrijdag kwam de fysiotherapeut en die heeft het eens bekeken. En wat bleek, de pijn werd veroorzaakt door mijn korset. Dit drukte teveel op mijn heupbotten en gaf daar irritatie. Erg pijnlijke irritatie. Met een stuk schuimrubber en het korset iets losser moet het goedkomen. En het is nu een paar dagen later en de pijn is een stuk minder.
En het volgende leuke is dat we gisteren een nieuw matras hebben gekocht voor ons bed op zolder. Voordat de diagnose werd gesteld had ik al een poos rugpijn en ons bed was niet meer zo best en we zouden dit al gaan kopen. Maar toen ging alles zo slecht dat dat werd uitgesteld en niet nodig was omdat ik beneden sliep. Maar nu hebben we samen een nieuw matras uitgezocht in een beddenwinkel. Allebei een paar matrassen geprobeerd en er bleef er één over. Die konden we gelijk meenemen. Dus dat hield in dat als ik twee trappen op kon komen dat we samen konden slapen. En het is gelukt na drie maanden hebben we het bed weer gedeeld. Niet dat ik heel goed geslapen heb hoor, wat een gesnurk. Dat ben ik niet meer gewend.
Vannacht slaap ik weer beneden, ik slaap alleen boven wanneer er ’s morgens een volwassene me naar beneden kan helpen. Dat doe ik niet met de kinderen.
Ik hoest ook bijna niet meer, mijn rib voel ik nog steeds maar een beetje en de voeten zien er steeds normaler uit.
Wat heerlijk is dat ik me niet zo moe voel en nog een weekje vrij heb van de chemokuur. O ja, wat er vandaag ook anders is maar eigenlijk niemand ziet is dat ik weer een BH aankan. Al die maanden had ik een drukkend gevoel op mijn borst dat ik er niets op kon verdragen en vanmorgen bedacht ik dat het weg was. Ook leuk voor mij hoor.
En wat ik bijna zal vergeten is dat ik op visite kan gaan en dan op een gewone stoel kan zitten, makkelijk is dat.
En als ik me bedenk waar ik in de loop van deze drie maanden allemaal last van heb gehad en hoe vaak er na gebed een oplossing kwam, dan zeg ik prijs God………..Hij is bij mij en zorgt voor mij (ook door mensen heen).

Morgen gaat Nico naar Barcelona. Hij komt woensdag nacht weer terug. Ben benieuwd hoe het ons lukt.
Nu zijn jullie weer op de hoogte en misschien schrijf ik morgen wel hoe we de Nicoloze dag zijn doorgekomen.

Liefs en Gods zegen
Ineke en Nico