Vandaag weer even met de arts gesproken. Een bepaalde bloeduitslag is echt.

Vandaag weer even met de arts gesproken. Een bepaalde bloeduitslag is echt spectaculair gezakt dat had ze vrijdag al gezegd maar nu had ze de uitslagen nog even nagekeken en melde dat nog eens. Ze heeft deze uitslag nog niet bij iemand zo snel zien zakken. Ze weet niet welke van de drie medicijnen dit voor elkaar heeft gekregen maar dat doet er niet toe vond ze, het resultaat was prima te noemen. Maar voor mij weet ik dat er een vierde medicijn bij betrokken is, God. En dat voegt ook heel wat toe. Ze probeert ook nog de uitslag van de scan van zaterdag as vrijdag te hebben, dan zie ik haar weer.
Ik vind het een fijne arts ze is snel om alles te regelen en actie te ondernemen. Je kunt op haar rekenen.
En ik ben bij toeval bij haar terecht gekomen, de eerste afspraak was bij een andere arts, maar die liep nog meer uit en toen werd ik overgenomen door deze. Een vader van een vriendin zei, toeval is iets wat naar je toevalt, het komt naar je toe.

Verder natuurlijk weer gedoucht, maar doordat ik pijnmedicijnen aan het afbouwen ben gaat het wat moeizamer. Gelukkig was Anneke erbij om te helpen. Maar voor morgen weer een ander plan bedacht die medicijnen, dan gaat het vast beter.
Bezoek gehad van collega’s en die hebben voor keuken prinsessen gespeeld, en de macaroni was met 3/4 zak genoeg hoor. Net niet op. En ze hebben allemaal heerlijk gegeten, want we waren met z’n achten.
Helaas kwam het er bij mij weer een beetje uit omdat ik zo vreselijk moest hoesten. Later moest Nico het opruimen op de WC en toen hoorde ik hem kokhalzen. Niets gewend, de zielepiet.

Morgen komen ze een rolstoel aanmeten. Geen idee hoe dat gaat. En we krijgen hulp in de huishouding. Roel heeft z’n kamer samen met Anita al zover gemaakt dat daar eens gepoetst kan worden. Hij heeft daar namelijk problemen mee en een andere aanpak bij nodig. Maar het ziet er veelbelovend uit. Dank god voor zo’n vriendin.

Toch blijven er moeilijke momenten en zijn de tranen er snel. Wat fijn is dat huilen niet zo veel pijn meer doet. Gek eigenlijk, dat je dat fijn kunt vinden.

Wat ze wel telkens in het ziekenhuis zeggen op de dagbehandeling dan, dat toen ik steeds slechter werd, want vanaf de diagnose tot het weekend na de bestraling ging ik dagelijks achteruit, dat het eigenlijk niet thuis had gekund. Dat het een wonder is dat het is gelukt. En dat dank zij jullie allen.
Veel met gebed, pracktische hulp en ander contact. Bedankt hiervoor. En dan ben ik wel verpleegkundige maar ik heb alleen maar gevoeld dat ik me niet lekker voelde en veel pijn had. Ik zag zelf niet hoe ziek ik was te naief ofzo.

Groeten Ineke,

PS van Nico.
Ik stond er bij en ik keek erna zonder een probleem, maar ja, bij het opruimen. Dat heb je kunnen lezen.

Groetjes ook van mij (Nico)