Het afgelopen weekende was moeilijk. Soms weet je het niet meer en wil je meer.

Het afgelopen weekende was moeilijk. Al de hele tijd ben ik bezig geweest met handhaven, overleven, van gebeurtenis naar gebeurtenis gaan en vooral de rust in ons gezin te houden. En daarbij kreeg ik zoveel hulp van iedereen. Is er zoveel gebed om ons heen geweest. Maar het afgelopen weekend was ik op, geen rust , geen vrede. Vragen voor de toekomst, deze zomer, de middelbare school. Ook lichamelijk zag ik geen vooruitgang meer, alleen maar een gehandicapt lijf dat pijnlijk is en zorg nodig heeft.
En datgene wat ik wil, dingen doen, niet meer kan waarmaken, dat ik een aantal zaken moet beeindigen.
En al vind iedereen mijn pruik erg mooi, ik weet wat eronder zit. En met een kaal hoofd zie je er toch uit als een kankerpatient. En met die pruik leek alles geregeld wat er nog gedaan moest worden, caumouflage. Oké, klaar voor de strijd. En daar ging ik gelijk onder uit. Voor mijn gevoel dan. Een afgang of een natuurlijke gang van zaken? Moet je het de hele tijd zien zitten, mag je teleurgesteld zijn dat je ziek bent, dat het zolang gaat duren, dat ik bang ben voor de behandeling, of we het wel goed doen met de kinderen?

Nico was er gelukkig en hij begreep het en later ook in andere gesprekken die dag kreeg ik steun en bemoediging, dat deze gevoelens er ook bijhoorden. Maar er is ook gebeden dat ze geen hoofdrol zouden gaan spelen. Dat mijn gevoelens niet mijn geloof en vertrouwen in God wegnemen. Dat God er voor me is en blijft. Maar het was een moeilijke dag.

Nico versliep zich één uurtje voordat ik hem van morgen riep, hij had het gisteren zo druk gehad en ging te laat naar bed.
Maar vanmorgen begon moeizaam voor mij maar na het vouwen van de was en andere opruimacties die ik lichamelijk ineens bleek te kunnen doen, ging het steeds beter. Met de fysiotherapie een flink stuk gelopen, wat geweldig goed ging in vergelijking met die week daarvoor. Mijn lichaam is ineens een stuk gewilliger, wonderbaarlijk.
Na een korte rust met Relinde en Ine de stad in waarna Relinde’s kledingkast weer goed gevuld is. Hierna weer bekaf even in bed, maar na het avondeten heb ik zelfs koffie kunnen zetten voor Nico. Dat heb ik in geen maanden kunnen doen.
Maar ja, nu zit ik me weer af te vragen of ik de medicijnen nu maar weer moet proberen af te bouwen. Nog maar even niet, het gaat telkens mis als ik hiermee begin.

Een goede avond gehad samen. Er is rust en vrede in huis en hart. Wonderlijk zo’n verandering met gisteren.

Ineke