Ik had gedacht dat ik niet lekker zou slapen.

Ik had gedacht dat ik niet lekker zou slapen. Nadat ik op bed ging liggen had ik nogal last van hoesten en dit deed veel pijn achter in de rug. Ik werd er hartikke benauwd van. Nico kon het niet aanzien en gaf een extra tabletje morfine. Nou dat hielp, ik ben wel een paar keer even wakker geweest maar sliep tussen door lekker. En het hoesten ging goed, tot het weer niet goed ging later.

Nico ging werken in Den Haag en de kinderen allebei naar school. Ik had eigenlijk gehoopt dat Roel zou blijven slapen maar dat deed hij niet en wilde hij niet. Hij ging naar school. En goed gehumeurd.
Ik kan het soms niet meer volgen, hij is harstikke moe, maar ja. Loslaten en bidden maar.

Hierna was ik een uurtje alleen aan het doezelen en toen kwam de tweeling zus van mijn hart, Pauline dus. Samen gekletst en een traantje gelaten. Het was goed samen te zijn. Ook een foto gemaakt, en Rina hoe vind je haar hoedje staan?
Maar ineens was het elf uur en lag ik nog in bed en de taxi kwam om twaalf uur, toch eens beginnen zeg.

Oke, we waren op tijd in het ziekenhuis, iets te vroeg zelfs en nog even in mijn kluis in de kleedkamer schoenen opgehaald. Die vind ik erg leuk en ik denk niet dat ik het komende jaar werk, dus heb ik er thuis meer aan. Maar het was wel confrontrerend in een rolstoel naast je kluis te staan, op de plek waar je je altijd omkleed. Tranen dus. Nog een gesprek gehad met Fatma, een collega op een andere afdeling. Zij draagt zelf altijd doekjes op haar hoofd en ze liet aan Pauline zien hoe het zat. Ze kijkt ook even voor mij in een turkse winkel daar hadden ze ook handige onderdoekjes. Lief he.

Maar toen waren we iets te laat op de afdeling en moest ik lang wachten. Na een half uur zat het eerste infuus naaldje erin. Eén uur gewacht op de dokter en helaas die kwam niet maar het naaldje zat niet goed meer. En de tijd om te gaan douchen verstreek, dat zou niet meer lukken. Volgende naaldje, er kwam geen bloed terug, en dat moet want het moet goed in het vat zitten anders is dat met chemo linke boel. Tijdens de derde keer prikken kwam de dokter binnen. Het ging goed en ze gaf de medicijnen gelijk.

Nog een gesprek over mijn vragen uit het logboek. Ik moet alles opschrijven en bedenken van te voren anders vergeet ik het weer. Ik ga dus beginnen met antibiotica voor het hoesten, zoals zij een week geleden al wilde. Maar ja ik was eigenwijs. Maar ik bid dat de klachten nu echt over gaan.
Verder over de MRI scan had ze een korte melding dat er een verandering was te zien in het wervelkanaal maar dat zonder dat het ruggemerg in het gedrang is. Klinkt goed en niet goed. Kan dit nog veranderen, verergeren? Hierop weet zij geen antwoord, is niet haar specialisatie en moet ik op het antwoord van de orthopeed wachten. zeven mei. Gebedspuntje voor mij.

We waren vier uur thuis, moe, bed. En in bed weer dat gehoest en pijn. Jammer. Nico was vroeg thuis en kon Pauline ook bijtijds weg. De lieverd komt ze morgen ook weer langs.
Om half zes kwam de fysiotherapeut, uit bed en oefenen. Een paar simpele oefeningen opgekregen die mijn rugspieren verstevigen en oprekken. Nog een tip met lopen. Dat gaat toch wat worden met fysio. Volgende week komt hij twee keer op bezoek. Ik ga goed oefenen.

Hierna gegeten wat best gezellig was, tot ik op het eind weer zo moest hoesten en het eten er weer uit leek te gaan komen. Dank zij Nico zingen wat afleidde, kloppen, ondersteunen, en tymsiroop, bleef alles binnen. Prijs God.

Even op de computer, een paas mail gekeken, beantwoord en een telefoontje van Danielle gehad. Hierna was ik kapot moe en ging naar bed. De kinderen keken een poosje een DVD en half slapend gaf ik hen om negen uur een nachtkusje. Marinus belde vroeg vanavond en ik was zo moe. Hierna ging ik me klaar maken om te slapen. Maar ja, na wat bewogen te hebben kwam de stoelgang goed op gang.
Wat geweldig is al je allerlei medicijnen slikt die de boel verstoppen. Hierna knapte ik even op en met gepoetste tanden en bijna klaar om naar bed te gaan zit ik de dag door te nemen. Een lang verhaal geworden nog van een simpele dag uit het leven van een ziek mensenkind. Maar er is veel om over te danken en om gods leiding in te vragen.

Mensen het ga jullie goed, ik wens jullie gods zegen toe en zijn vrede in jullie leven.
Ineke met zittend op de achtergrond Nico