Zoals de nachtdienst op de kinderchirurgische afdeling heeft gemerkt

Zoals de nachtdienst op de kinderchirurgische afdeling gemerkt zal hebben was mijn nachtrust iets minder dan de laatste dagen. Jammer dan, maar je blijft wel op de hoogte van het wel en wee op de afdeling en collega’s.
Het uit bed komen ging zoals gewoonlijk prima. Wonderlijk hoe snel je aan geen, nou ja een stuk minder pijn hebben went.
Nico kwam wat later beneden. En ik was al een poosje wakker en kletserig, maar helaas meer dan een he en hmm kwam er niet uit. Gelukkig verwachte Danielle me ook nog even aan de telefoon.
Wat een kletsmachine ben ik tegenwoordig al voor zevenen.

Met de kinderen het gezellig gehad, de meeste tijd tenminste. En toen was Pauline er alweer, lekker knuffelen.
We moesten naar het ziekenhuis, spannend hoor. Ik voel dat het goed gaat, alles gaat makkelijker. Maar………gaat het ook goed, hoe gaat het eigenlijk vandaag. God ik voel me zo onzeker hierin.
Een hele vragenlijst weer bedacht voor de dokter, en later alles ingepakt gewassen en op weg in de taxi.
We moesten lang wachten in Nijmegen nadat er bloed was afgenomen. Anky, een verpleegkundige die mij die week daarvoor op m’n slechts had gezien zorgde ervoor dat de wachttijd niet langer duurde dan een uur. Ik kreeg voorrang bij de dokter. Prijs de heer. En toen……..vertelde ze dat ze in de bloeduitslagen zag dat de chemokuur goed aansloeg, dat chromozoom 13 niet afwijkend was. En dit zijn juist de dingen die zorgen voor een goed prognose. Het gaat goed. Alle vragen kunnen stellen, ze nam er de tijd voor en dat met een wachtkamer vol wachtende mensen. Ik begrijp nu iets meer van het tijdsschema van de kuren. Weet waar ik rekening mee moet houden met mijn lijf. We kunnen zelfs met vakantie wat haar betreft.
Heerlijk allemaal. Maar wat me het meest blij maakte was dat we ons duitse gastkind wat haar betreft gewoon kunnen laten komen, daar zag ze geen bezwaar tegen. Misschien dat we alleen de periode anders zouden moeten doen. Maar als wij en hij dit willen zag zij geen bezwaar. Geweldig, heerlijk, wat ben ik blij hierom. Als Kai wil kan hij komen. Misschien vragen jullie je af waar begin je aan, besteed de tijd aan je eigen gezin. Maar mensen wanneer Kai dit wil behoort hij 3 weken tot ons gezin. En als ik de laatste jaren die grote lummel de bus uit zag komen dan dacht ik o jee wat moet ik met zo’n grote knul. Maar het liep iedere keer weer lekker en elk jaar zei hij dat het leuker was dan het jaar daarvoor.
Dit zou z’n laatste jaar worden via de organisatie. Hij wilde graag terugkomen, en nu kan het. Als hij wil en durft. Bidden jullie voor hem.

Verder een rustige dag geweest, leuke bezoekjes gehad. We hebben een theeglas minder, maar dat mag de pret niet deren.

Fijn gesprek op de MSN gehad en na het bidden met Marinus dit nog geschreven. En nu is het veel te laat en ben ik erg moe.
O ja, ik heb al haaruitval en ben weer gemeten. Ik schrok wel dus zeg ik niet maar schrik niet maar ik ben weer 2 centimeter korter geworden. 154,5 cm. Laat het stoppen, want de ruimte in me neemt ook af, dat kan toch niet.

En nu ga ik slapen.

Liefs van Ineke en van een Nico op de achtergrond