Samen met Nico naar Nijmegen naar de orthopeed en nog even bloed prikken.

Eerst even terugkijken op het weekend.
Tjonge dat was maar een moeizaam gebeuren. Ik werd steeds inmobieler en afhankelijker van iedereen. En de rugpijn en de pijn aan het borstbeen. Hoort dit erbij, blijft het zo?
Gistermorgen naar de kerk geweest en via een soort invalidenrijbaan de trap over gereden. En Anouk maar zeggen denk aan de achtbaan bij Slagharen. Anouk dat was leuk en dit is zoveel lager en zoveel enger. Maar het lukte wel. Ik heb mijn ogen stijf dichtgeknepen. Het was fijn om de dienst mee te maken (alhoewel ik veel indut).
’s middags veel in bed gelegen.
Eten lukte niet zo, ik zak zo in elkaar dat er geen plek meer is voor eten. (goed voor de lijn).
’s avonds nog bezoek gehad van Robert en mocht ik wederom naar het toilet tussen 2 heren in. Voor iedereen die het niet weet bij ons kan je precies met z’n drieën in de wc ruimte staan.

Nu is het alweer maandagavond. En de conclusie was al snel getrokken vanmorgen dat ik zo afhankelijk ben dat ik bijna niet meer alleen kan zijn. Gelukkig was Christa de hele dag beschikbaar. Anneke moest ook nog even helpen want Ik dacht dat ik iets nog wel kon met Christa en de conclusie was dat ik klem zat op het toilet. Wat een gedoe. Gelukkig zitten we vlak bij de thuiszorg uitleen en ik ben een hele goede klant inmiddels.
Vanmiddag bij de orthopeed geweest en we wisten het al maar hij kan voordat ik klaar ben met de stamceltransplantatie niet zoveel voor me doen. Dat zou teveel risico’s geven. Het was verder wel een geruststellend en informerend gesprek.
Daarna hadden we nog een gesprek met dr Bär, de oncoloog. Zij nam weer uitgebreid de tijd voor ons. Ze maakte zich zorgen, had gehoopt dat het beter ging na bepaalde medicijnen. Maar de actie die zij nu ondernam is dat ik nu ben begonnen met morfinepleisters. Verder wacht zij even af tot vrijdag, dan bekijken we hoe het gaat. Gaat het niet goed dan neemt ze contact op met de radioloog. Dan zou ik bestraald gaan worden om de pijn tegen te gaan. Ik hoop natuurlijk dat het wel gaat vrijdag maar er is in ieder geval nog een nooduitgangetje.

We waren pas om 19:00 uur thuis. Even aandacht voor de kinderen. Alhoewel ze het oefenen van huiswerkwoordjes en proefwerk ook niet geweldig vonden. Maar hun leventje gaat door en school ook.

Ik wil iedereen nog bedanken voor de e-mailtjes, heerlijk om te lezen.